dehkadeye gham

دلم از دنيا گرفته

دلم از آدما گرفته

هواي گريه دارم

بهانه اي به دستم بدهيد

ميخواهم تيزيش را به بغضم بزنم

و گوشه اي دنج و خلوت تا

كسي نبيند شكستن غرورم

گوش هايتان را بگيريد

فرياد بي كسيم بلند است

نميتوانم چاره كنم

به دود و بوي خوش اعتنا نكنيد

جگرم است كه در آتش دل ميسوزد

باز دو چشمم رنگيست

رنگي از خون دل و مخمل غم

تن من هم خسته ست

هم كه ازرده شد از ، سفر درد و ستم

با تو مي آيد دل ، بي تو ميماند تن

خسته از دنيايي كه در آن ظلم جاري

تويه تو تنهايي ، منه من تنهايم

به چه مي انديشي ؟ سازگاري ، سازش ؟

به دو ديده بنگر ، كه چه كرديم با هم

من به تو دل دادم ، تو به من يك ريشخند

منو تو داناييم !!! فارغ از دنياييم !!!

به چه مي انديشيم . . . ؟!